Quito, Cotapaxi, beach (14-21 mei)

10 mei kwamen we om 5 uur s ochtends in quito aan. Onderweg zijn we twee keer aangehouden door het leger om ons en de bus te checken. Lag je bijna te slapen, kwam dit.... Moest uitstappen en paspoort laten zien en toen wachten tot Na nog even geslapen en gedoucht (mocht wel na een weekje niet douchen) te hebben, gaan inge en ik met de kabelbaan omhoog om van het mooie uitzicht van Quito te genieten. We proberen ook nog verder omhoog te lopen, maar vanwege de problemen met de hoogte zijn we al snel buiten adem. Het uitzicht is heel gaaf, Quito is vooral een erg lange stad, niet zozeer heel breed. Ook kunnen we de Cotapaxi vulkaan zien, die gaan we morgen beklimmen. In de middag zijn we naar de Mariscal (is een nieuwe buurt in Quito waar veel toeristen rondhangen) geweest en rondgelopen. De taxi´s zijn erg gemeen. Sommige rijden met een goede meter, andere moet je mee onderhandelen. Maar de taxi die we van de teleferica (is kabelbaan) hadden was erg gemeen, deze liet een meter lopen die wel erg snel liep, waardoor we wel erg veel moesten betalen. Die avond weer gezellig op het dakterras van ons vertrouwde hostel in Quito gegeten en verhalen uitgewisseld.

Volgende ochtend vroeg op om naar de ontmoetingsplek te gaan om met busjes naar de vulkaan te rijden. Met twee volle bussen rijden we naar de vulkaan Cotapaxi (5897 m hoog) die deels nog met ijs en sneeuw is bedekt, maar ons is verteld dat dit ijs elk jaar met 5 meter afneemt. Halverwege moet even een band verwisseld worden (met gereedschap dat de hele tijd de snelweg oprolde en onze chauffeur die daar dan achterna rende), daarna rijden we weer verder. We rijden over de panamericana (die loopt door heel zuid-amerika). En we komen aan in het national park Cotapaxi waar wilde paarden rondlopen. We kopen een muts en handschoenen, die schijnen we nodig te hebben (wat achteraf gezien ook wel klopt). Met de bus rijden we tot aan 4500 meter hoogte, daarna begint onze klim waarin we 300 meter stijgen, en dit is zwaar... Omdat Inge en ik nog niet zo aan de hoogte gewent zijn hebben we meer moeite met het stijgen, maar door goed adem te halen en veel water te drinken komen we boven. Omdat het een zonnige dag is kunnen we de top goed zien, normaal is het er erg bewolkt dus we hebben geluk! De uitzichten zijn fanastisch we kunnen ook veel andere vulkanen zien en de rest van het national park. We krijgen lunch en dan kan de afdaling beginnen. De afdaling is deels met fietsen, wel leuk om na 5 maanden weer op een fiets te zitten (kon het gewoon nog steeds). Op de terugweg komen we erachter dat de panamericana een iets andere snelweg is dan de nederlandse. We maken gewoon ff een u-bocht en komen op de snelweg via een zandweggetje... Iedereen mag gewoon zijn oprit aan deze snelweg maken... haha. Die avond namen we weer een nachtbus (9 uur en met een chauffeur die wel goed doorreed en ook in de bochten geen gas wou terugnemen) ... dit keer naar Puerto Lopez (het strand aan de stille oceaan).

´s Ochtends vroeg komen we aan in Puerto Lopez, de markt is om 5 am aan het opstarten en wij gaan op zoek naar een hostel waar we nog even kunnen slapen. Puerto Lopez is op zich een rustig vissersdorpje, maar in de zomer kun je hier walvissen spotten en het is een mooie uitvalsbasis om naar isla de la plata te gaan en naar Agua Blanca (een indigenous dorpje). Hier gaan wij ook heen. Maar eerst gaan we een beetje uitrusten en lekker jugos (fruitdrankjes) drinken en op het strand liggen. ´s Avonds probeer ik een vis in een restaurant, maar dit viel erg tegen. De vissers lijken hier 24 uur per dag dronken, je ziet ze ´s ochtends en ´s avonds aan het bier.

Maandag gaan we naar isla de la plata (ook wel de galapagos voor de armen genoemd, 40 km van Puerto Lopez), met een klein bootje gaan we over de ruige stille oceaan voor 1.5 uur. Bij aankomst zien we al meteen veel boobie vogels en ander soort vogels op de rotsen en vliegend door de lucht. Het eiland is 5km lang en 2.5 km breed. We stoppen vlak voor een strandje en lopen de rest door het water naar de kant. Daar begint een 2 uur durende wandeling door de hitte en volle zon (zonnebrand en pet waren dan ook erg nodig). De wandeling brengt ons naar een deel van het eiland waar we veel mooie blue footed and nasca boobies zien en red beeked tropical birds. Ook zien we voor het eiland een paar haaien zwemmen. De uitzichten tijdens de wandeling zijn erg mooi en ik voel me helemaal op een tropisch eiland. Later krijgen we lunch op de boot, en zien we zeeschildpadden voorbij zwemmen (door ze te voeren blijven ze langer bij ons). Dan is het tijd om te gaan snorkelen. Het was mn eerste keer, en mn bril besloeg een tijdje en kon dus niet goed zien, maar toen dat verholpen was en ik goed kon zien, zag ik de mooiste grote en kleine, kleurrijke en zwarte vissen naast en onder mij doorzwemmen. Zo leuk!Gelukkig zijn we de haaien die we zagen zwemmen niet meer tegengekomen. De terugweg was een beetje ruiger dan de heenweg, maar die 1.5 uur heb ik echt genoten van het zonnetje op de boot en als je om je heen keek zag je niks anders dan oceaan. Er was nergens land te bekennen. Bij terugkomst nog een jugo gedronken en de mooie zonsondergang bekeken.

Dinsdag zijn we met de bus naar Agua Blanca in het national park Machalilla gereden. Maar de bus zet je af aan de weg, waarna je nog 5km in de volle zon naar het inheemse dorpje moest lopen. Dit was even afzien, maar het was de tocht wel waard. Bij aankomst zagen we een aantal huisjes en kinderen die allemaal achterin de pick-up truck zaten om naar school te gaan. Een paar meter verder lag het museum, waar een paar gidsen echt helemaal niks aan het doen waren (niet eens praten). Gok dat er maar weinig toeristen hier komen. Na een rondleiding door het museum, waar we meer geleerd kregen over de geschiedenis en over het bestaan van dorp waar 50 families en 220 mensen woonden. Hier zijn opgravingen gedaan van de Manteño cultuur, een oude beschaving die hier leefde van het jaar 500 tot aan de spaanse verovering. Het dorp had wel restaurants, winkeltjes, een kerk, een basisschool en erg veel dieren. Tijdens de rondleiding kwamen we langs varkens, geiten, zwijnen, koeien, paarden die allemaal los rondliepen. Eerst liepen we langs urnen van families die allemaal bij elkaar begraven werden in een grote tuinpot (als urnpot) met al hun sieraden. Daarna liepen we langs de rivier, waar mensen hun kleren en zichzelf aan het wassen waren in een natuurlijk plas water met 60% zwavel erin. Langs de rivier liepen de zwijnen en geiten. Toen staken we de rivier over en zagen we een ontzetten grote en oude cactusboom. Toen we nog een half uurtje verder liepen kwamen uit bij het hoogte punt van onze tocht. Een groot natuurlijk zwavelbad (natural sulfur pool), waar we lekker in mochten baden. We hebben ook een moddermasker genomen voor ons lichaam en toen goed afgespoeld in het bad. Toen we eruit kwamen vroeg onze gids of we twee boa constructors wilden zien, en dat wilden we wel. In een boom lagen er twee om een tak heen gewikkeld te slapen. Dus we konden uitgebreid en van dichtbij kijken en foto´s maken. Deze slangen blijven namelijk zo´n 5 dagen in de zelfde positie slapen. Ook zagen we een grote leguaan in de boom zitten. Vervolgens klommen we wat meer omhoog naar een mirador (uitkijkpunt). Daar zagen we hoe verspreid alle huisjes uit elkaar lagen en hoe alles naast de rivier groen was en wat verder ernaast dor. De huisjes waren allemaal van hout en riet gemaakt. En allemaal erg open. Het dorpje was dus best wel groot. Het dorp had een erg rustige and relaxte uitstraling, dat sprak me wel aan. Na dit bezoekje aan het dorp, moesten we weer een uur over het eindeloze pad lopen in de hete zon, om naar weg te lopen waar de bus langs rijdt. Gelukkig kwam de bus er snel aan, en konden we in de overvolle bus staan. Diezelfde dag namen we ook weer de bus naar Montanita. In de bus naar Montanita kwamen een Argentijnse jongen tegen die met ons naar Isla de la Plata is geweest (Isla de la Plata is beschermd en je kunt er alleen maar heen met een tour en je moet ook weer toegang betalen omdat het een national park is, 15 dollar heb ik betaald). Hij wees ons de weg in Montanita, wat niet heel erg nodig is want Montanita bestaat uit een paar zandweggetjes met allemaal bamboehuisjes. Ik kreeg meteen een vakantiegevoel. In het hostel had ik meteen onderhandeld voor een andere kamer die wel echt warm water had, en na een half uur zeuren en nadat deze arme man geprobeerd heeft een van de douchen te maken, had ik dan toch warm water. Jippie! Montanita is een typisch surfersdorpje waar iedereen komt om te surfen, op het strand te liggen, en s avonds cocktails te drinken en te feesten.

Dus, wij gingen op het strand liggen (waar een erg vriendelijke hond gezellig naast ons kwam liggen), daarna 3 uur internetten (ik moest immers al mn verhalen afmaken voor mn blog), om daarna een van de vele lekkere restaurants uit te proberen. Later zaten we aan de cocktails, die er erg goedkoop waren. Na het hele dorp verkend te hebben, eindigden we in een kroeg met een tafelvoetbalspel. En we speelden tegen jongens die uit Calgary kwamen... hoe toevallig! een van hun studeerde ook psychologie, en we hadden zelfs les gehad van dezelfde leraar. Zo zag onze tweede dag in Montanita eruit.

De derde dag regende het een beetje, dus niet heel veel op het strand gelegen, wel weer veel geinternet (aan mn blog gewerkt, wat ik eerst afschuwelijk vond, maar nu gaat begin ik het iets leuker te vinden). En s avonds cocktails gedronken en kaartspelletjes gedaan met een amerikaans koppel, en daarna gedanst in de openluchtbar!!